از آسمان تا زمین، چراغانی بود.
در نگاه کودک، مهربانی موج می‏زد و برق نگاهش، دل‏ها را به سمت چشمه‏های زلال می‏کشاند؛ پای جوشش آب‏های قدمگاه.
غرق تماشا
تا قدم به چشم جهان گذاشتی، برق رضایت در چشمان هر دوست و دشمنی دیده می‏شد.
از همان آغاز، سراپایت مهربانی بود. هیچ کسی از مهربانی‏هایت بی‏نصیب نماند، حتی تن بی‏جان زمین.